Happy Patient: Dagboek van mijn borstvergroting
Na jaren ontevredenheid besloot ik anderhalf jaar geleden iets aan mijn borsten te laten doen. Ik krijg hier best wel vaak vragen over en dit verslag leek mij de ideale manier om mijn positieve verhaal te delen!
Er zijn heel wat redenen waarom vrouwen kiezen voor een borstaugmentatie.
Sommigen dromen van meer volume, meer symmetrie of een andere vorm, terwijl bij anderen een zwangerschap, gewichtsverlies of het natuurlijke verouderingsproces zware sporen heeft nagelaten.
Mijn voorgeschiedenis
Klein waren mijn borsten altijd al. Op zich geen probleem voor mij, ware het niet dat ze ook puntig waren en er maar slapjes bij hingen. Kortom, ze, hadden (naar mijn mening) een nogal treurige uitstraling. Naakt rondlopen zonder steeds mijn borsten te bedekken was een no go en ook het vinden van de juiste lingerie of badmode was een stressvolle bedoening.
Toen ik rond de kerstperiode een positief artikel las over een vrouw met een gelijkaardig verhaal, was ik klaar om de push-up BH’s en kipfilets eruit te gooien; die zomer zou ik fier en met de borst vooruit over het strand lopen!
Research is everything
De ene chirurg is de andere niet en dat bleek ook uit de honderden recensies die ik online heb gelezen. Op aanraden van een vriendin en na het lezen van de vele positieve feedback, boekte ik een consult bij Dokter Peters.
Best wel spannend zo een eerste afspraak, maar eenmaal ik binnen was viel de stress meteen van mij af. Na een onderzoek en het bespreken van mijn problematiek, volgde een grondige uitleg over de verschillende opties en de respectievelijke resultaten die ik kon verwachten. Hij maakte ook een 3D simulatie en ik kreeg de mogelijkheid om de siliconen te passen in een sport-bh. Dit maakte het wel een stuk makkelijker om een keuze te kunnen maken.
Na die eerste consultatie was ik gerust én overtuigd. We kozen samen voor een implantaat in peer-vorm van 300 cc. Dit extra volume zou natuurlijk ogen, mijn borsten voller maken en ervoor zorgen dat mijn tepel niet meer naar beneden zou wijzen. Precies wat ik wilde.
De grote dag
Fast forward naar de dag van mijn operatie. Ik werd om 8u s ochtends nuchter in het ziekenhuis verwacht. Een uurtje later kwam Dr. Peters langs en bespraken we nog even de procedure. Hij maakte in stift aantekeningen op de plaats waar de incisies zouden komen en vervolgens werd ik naar de operatiekamer gebracht waar de anesthesist mij in slaap bracht. Hierbij vroeg ik om een extra middeltje om niet misselijk te worden achteraf, wat enorm goed heeft geholpen.
Volgende étappe: het ontwaken
Ik werd wakker in de wachtzaal en ik voelde meteen een soort druk op mijn borst. Alsof er iemand op mijn borstkas zat. Echt hevige pijn voelde ik op dat moment niet, ik was vooral nieuwsgierig om mijn borsten te zien.
Op dat eerste moment vond ik mijn borsten er vooral heel erg groot uitzien, maar dit kwam natuurlijk ook door de zwelling van de operatie.
Na controle van de dokter kon ik een drietal uurtjes later naar huis. Toen ik het ziekenhuis uit wandelde, voelde ik voor het eerst echt pijn; een beetje zoals die van een kneuzing wanneer je hard bent gevallen. Gelukkig was dit met medicatie heel goed te verdragen. (Let op: je mag niet zelf rijden natuurlijk en het is ook aangeraden dat je de eerste nacht na de operatie niet alleen slaapt.)
Nazorg
Ik kreeg pijnstillers mee en de instructies de komende 6 weken een sportbeha te dragen, geen zware dingen te liften (kinderen gelden ook als zware dingen) en op mijn rug te slapen.
Dit slapen vond ik vrij lastig, maar dit went vrij snel. Nu, anderhalf jaar later slaap ik nog steeds op mijn rug, en dit is ook goed tegen de (borst)rimpels! 🙂
Back to business
Ik had mijn borstvergroting ingepland op een donderdagochtend en ik ben op maandag opnieuw gaan werken.
Na een week kon ik stoppen met pijnmedicatie. De eerste weken verliep het bewegen van mijn armen nog wat moeizaam, zoals bij stijve spieren en ook bij het aanraken waren de borsten gevoelig.
Om een concreet idee te geven van hoe mobiel ik was: na 2 weken fietste ik naar het werk en kon ik lichte boodschappen dragen en na 6 weken kon ik weer full-on sporten.
1,5 jaar later…
Look & feel
Een jaar later kan ik met de hand op de borst (pun intended) zeggen dat ik héél blij ben dat ik de stap heb gewaagd. Mijn borsten voelen en zien er natuurlijk uit en ik loop zowel aangekleed als naakt fier rechtop, zonder mijzelf te willen bedekken.
De littekentjes zitten in de borstplooi, je kan deze dus niet zien als je rechtop staat, hiervoor moet je de borst opheffen. Na enkele maanden zijn ze van rood naar wit gegaan en zie je ze nauwelijks nog,
Ik ben super fier op mijn nieuwe cleavage en die eerste keren nieuw ondergoed kopen en naar het strand gaan deze zomer waren een echte verademing.
Uit eigen ervaring weet ik dat niet goed in je vel zitten, aanvoelt als een handicap. Er zijn natuurlijk veel manieren om daar iets aan te doen en plastische chirurgie is hiervoor niet de uitgelezen oplossing. Ik zou dan ook iedereen aanraden om een dergelijke ingreep niet impulsief te benaderen en zich goed te laten informeren.
In mijn geval heeft mijn borstoperatie mijn zelfvertrouwen dat extra duwtje in de rug gegeven en daar ben ik elke dag opnieuw blij om.